ამბობენ, რომ მათ, განსაკუთრებული ურთიერთობა აქვთ. თითქმის ყველა საკითხს ერთად განვიხილავენ, შეხედულებები კი, ყოველთვის ერთმანეთს ემთხვევა. ეს, ერთი შეხედვით, ჩვეულებრივი პირადი ისტორია, გამორჩეული მაშინ ხდება, როცა ამ სახელებს, პოლიტიკურ სტატუს ანიჭებ. ერთი საქართველოს პრეზიდენტია, მეორე – პირველი ლედი.
ერთმანეთზე შეყვარებული წყვილი, საზოგადოებამ მანამდე შეამჩნია, ვიდრე მათი ცხოვრებას პროტოკოლი განსაზღვრავდა. მაკა შემოქმედი ადამიანია, ამიტომ მედიაობიექტივში დიდი ხანია ჩანს, პრესის ყურადღების ნაკლებობას არც გიორგი განიცდიდა.
როცა, მათი ცხოვრება შეიცვალა და გარკვეული ვალდებულებები წინა პლანზე გადმოვიდა, უცვლელი დარჩა ყველაზე მთავარი – ისევ ძველებურად გაეგოთ ერთმანეთისთვის და საზოგადოებისთვის. ასეც მოხდა.
„… და ქალმა“ ერთგულ მკითხველს, უფრო ზუსტად კი თავის მეგობრებს, საახალწლოდ, განსაკუთრებული საჩუქარი გაგიკეთად – ჩვენ ფინჯან ყავასთან ან სულაც ჩაისთან სასაუბროდ, პირველ ლედისთან გეპატიჟებით.
დუშეთში, სადაც პრეზედიენტის ოჯახი სახლობს, დედაქალაქისგან განსხვავებით, ცხ
ოვრების სულ სხვა რიტმია. ტყის პირზე, სუფთა ჰაერი და ბუნების საოცარი პეიზაჟები, ისეთ მისტიკურ გარემოს ქმნიან, რომ დაძაბულ და გადატვირთულ ყოველდღიურობასაც სულ სხვა პრიზმაში განიხილავ… როცა, ეზოში შვლის ნუკრი დარბის, ირგვლივ კი ულამაზესი ყვავილებია, სხვაგვარად ვერც იქნება.
ყველა ადამიანს, თავისი სისუსტე აქვს, პირველი ლედიც, ამ კომფორტს საკუთარი ხელებით ქმნის. უკვე ყველამ იცის, რომ ბუნების სიყვარული – მისი აქილევსის ქუსლია. უშუალობა კი, პოზაზე მეტად, რეალური მდგომარეობა.
როგორც ყველგან, ახლა, პრეზიდენტის ოჯახშიც საახალწლო ფუსფუსია. სანამ ოჯახური ვახშამი შედგება, რომელსაც, ტრადიციული ქართული კერძები დაამშვენებს, ქვეყნის პირველმა ქალმა უკვე მოასწრო და პრეზიდენტის სასახლე მორთო, ნაძვის ხე მართლაც განსაკუთრებული გამოვიდა. ნამდვილმა დიასახლისმა თადარიგი ადრიანად უნდა დაიჭიროს, რადგან იცის, რომ შემდეგ ამისთვის აღარ ეცლება, წინ ხომ დიდი გეგმებია – თემო, რომელიც წელს, პირველ ახალ წელს ხვდება, ყურადღებაც განსაკუთრებულს ითხოვს, ამიტომ დროს არც მას წავართმევთ, არც თქვენ მოგაცდენთ და პირდაპი საქმეზე, ჩვენ შემთხვევაში ინტერვიუზე გადავალთ.
პირველ რიგში მადლობა, რომ დაგვთანხმდით ინტერვიუზე, საუბარს კი 2015 წლის შეფასებით დავიწყებ, როგორი იყო გასული წელი თქვენი ოჯახისთვის და ქვეყნისთვის?
ყურადღებას გავა
მახვილებ ჩვენი ოჯახისთვის ყველაზე მნიშვნელოვან მოვლენაზე – ჩვენი შვილის დაბადებაზე. წელს, ჩემი ზრუნვის ძირითადი ობიექტი, სწორედ ის იყო. ჯერ სულ პატარაა და გამუდმებით საჭიროებს ყურადღებას და სითბოს.
ჩვენი ქვეყანა იმ კურსით ვითარდება, რომელიც ყველამ ერთად ავირჩიეთ. დასავლურ ღირებულებებს ვგულისხმობ. ვფიქრობ, წელს არაერთი მნიშვნელოვანი ნაბიჯი გადავდგით ამ მიმართულებით.
საახალწლო სუფრის ოჯახურ ტრადიციაზე მოგვიყევით, რა ფუნქციები აქვს საახალწლო მზადების დროს პირველ ლედის?
არაფერი განსაკუთრებული – როგორც ყველა ოჯახში, ჩვენთანაც მზადდება რამდენიმე ტრადიციული ქართული კერძი. საღამოს ბუხარს დავანთებთ და პირველად შევხვდებით ახალ წელს თემოსთან ერთად.
ერთი სიახლეც გვაქვს – წელს გადავწყვიტეთ, საახალწლო ნაძვის ხე, რომელიც პრეზიდენტის სასახლეში დაიდგმება, მე მომერთო. ამისთვის განსაკუთრებულად მოვემზადე: მოვიფიქრე საავტორო დეკორი, რომლისთვისაც აქსესუარები საკუთარი ხელით დავამზადე, სათამაშოების ნაწილი კი – სოციალურ საწარმოებში შევარჩიე.
როგორ მოერგეთ პირველი ლედის ჩარჩოებს, როცა შემოქმედი ადამიანი ხარ, რთულია გარკვეული პროტოკოლით ცხოვრება?
გარკვეულწილად ნამდვილად გამიჭირდა. თუმცა, ძალიან მალე პოზიტიურ მხარესაც მივაგენი. აღმოვაჩინე, რომ ამ სტატუსით გაცილებით ადვილია კეთილი საქმეების კეთება და პოზიტიური ცვლილე
ბების ხელშეწყობა.
როგორია თქვენი ერთი დღე?
ყოველი დღე სხვადასხვანაირია. ერთადერთი, რაც უცვლელია, დილა თემოზე ზრუნვით იწყება.
ე.წ. ოჯახური საკითხების გადაჭრის დროს, რამდენად ხშირად იღებთ გადაწყვეტილებებს პრეზიდენტთან ერთად, თუ ამ საქმეს მთლიანად თავად ართმევთ თავს?
თითქმის ყველა საკითხს ერთად განვიხილავთ. ეს პროცესი ყოველთვის ძალიან საინტერესოა და ჩვენი შეხედულებები თითქმის ყოველთვის ემთხვევა. რა თქმა უნდა, არის ისეთი საკითხებიც, სადაც გადაწყვეტილებას დამოუკიდებლად ვიღებ.
რას აკეთებთ თავისუფალ დროს, რა არის თქვენთვის განტვირთვის საუკეთესო საშუალება?
ჩვენი სახლი, ტყის პირას დგას. ჩემთვის დასვენების ყველაზე კარგი საშუალება ტყეში და ყანებში ფეხით სიარულია.
გაგვანდეთ თქვენი 2016 წლის გეგმები, რა აქტივობებს შეიძლება ველოდოთ პირველი ლედისგან, საზოგადოებრივ ასპარეზზე?
ჩემი ინტერესები უცვლელი რჩება – მინდა ბავშვების და შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე პირთა უფლებების დაცვაზე ვიზრუნო. მხარი დავუჭირო ქალებს, გარემოს და ცხოველთა დაცვას. ეს თემები ყოველთვის იყო ჩემი საზრუნავი. თუმცა, პირველი ლედის სტატუსმა, საშუალება მომცა მეტი ინფორმაცია მიმეღო, დავკავშირებოდი ადამიანებს, რომლებსაც იგივე ინტერესები ამოძრავებთ, გამეზიარებინა მათი გამოცდილება. ვფიქრობ, მათთან ერთად, უფრო მიზანმიმართულად შევძლებ მოქმედებას. რამდენიმე კონკრეტული პრობლემის ადვოკატირებაშიც ვგეგმავ ჩართვას. იმედი მაქვს, ერთ წელიწადში ყველა ამ თემაში, მნიშვნელოვანი პოზიტიური ცვლილება გვექნება.
რას უსურვებდით საზოგადოებას და საკუთარ თავს?
საზოგადოებას და პირველ რიგში, საკუთარ თავს, ვუსურვებ მეტ სოციალურ პასუხისმგებლობას. რადგან ჩვენს სამშობლოზე ჩვენვე ვაგებთ პასუხს. ვფიქრობ, ყველა ერთად შევძლებთ ავაშენოთ ძლიერი , საქმიანი, ლაღი ქვეყანა, სადაც ადამიანები ერთმანეთზე იზრუნებენ და ყველა თავის ღირსეულ ადგილს იპოვის.
სიყვარულით გილოცავთ ახალ წელს, მრავალს დავესწოთ! თქვენი მაკა ჩიჩუა
დავით მაღლაფერიძე
როცა, შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე ბავშვების მშობლების ოთხ კაციანი ჯგუფი, რომელთაც, საკუთარი შვილების სასწავლო და სოციალური პირობები არ აკმაყოფილებდათ გაერთიანდნენ 1999 წელი იყო. მაშინ ასეთ ადამიანებს ჯერ კიდევ ინვალიდებს ეძახდნენ და დასცინოდნენ, დედები და მამები კი საკუთარ შვილებს, ალბათ იმიტომაც, რომ მათთვის, ამგვარი საზოგადოებრივი რისხვა აერიდებინათ, სახლში საგულდაგულოდ მალავდნენ. რთული მისახვედრი არ უნდა იყოს, რომ ამ რეალობაში, როცა გამოსავლის გზაც კი არ ჩანდა, ხიდის გადება ძალიან რთული უნდა ყოფილიყო. თუმცა, ამ ოთხეულმა არსებული სტერეოტიპები დაამსხვრიეს და კავშირი „მშობელთა ხიდი“ დააფუძნეს, რომელმაც იურიდიული სტატუსი 2002 წლის ივნისში მიიღო.
პარაორკესტრის პრეისტორია
მაყურებლებზე
„ყოველთვის ვიცოდი რა გამომდის კარგად და რა ცუდათ, ყოველთვის მივესწრაფოდი სხვა ადამიანებთან თანამშრომლობას. მე ეს გამომდის კარგად შენ კი ეს და მოდი ერთად გავაკეთოდ“ – ამბობს ქალთა მოძრაობის აქტივისტი, რომელიც საქართველოში ქალთა უფლებებისთვის ჯერ კიდევ საბჭოთა ეპოქიდან იბრძვის. თუკი, ვინმეს ამ მიმართულებით უმუშავია, მას კარგად იცნობს და ისიც იცის, რომ მის საქმისადმი უანგარო დამოკიდებულებაზე, ჩვენს ქვეყანაში ლეგენდები დადის, ადამიანებთან განსაკუთრებულმა, უშუალო დამოკიდებულებამ კი, ის ყველა ფორმალური რეგალიისგან გაათავისუფლა და ყველასთვის, უბრალოდ მარინა დეიდა გახადა. ის, დღეს, ფონდ „ტასოს“ გენერალური დირექტორია, რომლის მიზანიც ჩვენს ქვეყანაში, ქალთა გაძლიერება ადამიანის უფლებების, თანასწორობის, სოციალური სამართლიანობისა და მშვიდობისათვის გახლავთ.
დიდ ოჯახზე და კიდევ იმაზე, როგორ არ უნდა წაეხალისებინა საბჭოთა ხელისუფლება
არიან ქალები, რომლებსაც განსაკუთრებული ცხოვრება აქვთ. ზოგი ამას ბედისწერას უკავშირებს, ზოგიც საკუთარ წარსულს. ოჯახი, სადაც იზრდებოდა, არც კომუნისტურ იდეოლოგიურ მოძღვრებას წყალობდა და არც ტრადიციული ყოველდღიურობით ცხოვრობდა, ამიტომ ეს განსხვავებულობა, მისთვის, იმდენად ჩვეულებრივი იყო, რომ სხვაგვარად ვერც კი წარმოედგინა. რუსუდან გოცირიძე
მაშინ, 27 წლის იყო და ჯერ ამ საქმეზე არ ფიქრობდა. მოულოდნელმა შეთავაზებამ დააბნია და როცა ეკლესიის მეთაურისგან ახსნა განმარტება, მოისმინა, რომ თავის დროზე, თავადაც ზუსტად ამ ასაკში მიუღია გადაწყვეტილება, დამშვიდდა, მოსათათბირებლად კი, ოჯახში დაბრუნდა. საკითხში გასარკვევად რამდენიმე თვე დასჭირდა, ბოლოს კი გადაწყვეტილებაც მიიღო და დიაკვნის წოდებაც, რომელსაც მალეხუცესად ხელდასხმა, შემდეგ კი ეპისკოპოსობა მოჰყვა.
ბი ადამიანის უფლებების, სოციალური სამართლიანობისა და ქალთა თანასწორობის და წინსვლის ადვოკატირების საქმეში.
ოეული პიროვნების არჩევანის თავისუფლებაა და ამ გადაწყვეტილებას ყოველი ჩვენთაგანი, დამოუკიდებლად უნდა იღებდეს. სხვათაშორის, სხვადასხვა დენომინაციებს შორის პატივისცემისა და მოკრძალების კარგი გამოვლინებაა ეკუმენური მოძრაობა, რომლის მთავარი არსი ის გახლავთ, რომ განსხვავებულმა ქრისტიანულმა ოჯახებმა ერთმანეთი არ დაჭამონ. ეკუმენური მოძრაობის განწყობა და სულისკვეთება ის არის, რომ ადამიანებს უყვარდეთ ერთმანეთი. ჩემთვის ძალიან ძვირფასია ის, რაც წელიწადში ერთხელ, იანვრის ბოლო კვირას ხდება, ამ პროცესში ჩართულები ვართ ოთხი ქრისტიანული დენომინაცია ბაპტისტური, კათოლიკური, ლუთერანული და სომხური სამოციქულო ეკლესია. ყოველ წელს, ეს ოთხი ეკლესია მორიგეობით მასპინძლობს ეკუმენურ ლოცვებს. დაუვიწყარი იყო ჩემი პირველი გამოცდილება, როცა სომხურ სამოციქულო ეკლესიაში გამართულ ეკუმენურ ლოცვაში მივიღე მონაწილეობა. ეს იყო საოცარი განცდა – დგახარ ლიტურგიაზე, მათი მისამღერები გეღიღინება, ამ დროს ხვდები, თუ რა არის ეკუმენიზმი. ჩემთვის სომხური ეკლესიის მღვდელი, ნარეკი, უბრალო მოძღვარი არ არის, ის უკვე ჩემი მეგობარია. დამეთანხმებით, რომ ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანური ურთიერთობებია და ეკუმენური იდეოლოგიაც სწორედ ამაზეა აგებული“.
ცა, ჩემ სახლში ცოტა სხვა სიტუაცია იყო – თუ სხვა ბავშვებს ბაბუები ზღაპრებს უკითხავდნენ, მებიბლიურ ამბებს მიყვებოდა. განსაკუთრებით ერთი ისტორია მახსოვს, იოსები, რომ გაყიდეს ძმებმა. ამ ამბავს, რომ ყვებოდაპაპა, სულ ტიროდა. ეს ჩემთვის ძალიან ემოციური იყო. რაც შეეხება დედას, ის ამ ზაფხულს ჩემი ცხოვრებიდან გაფრინდა და უკვე მეოთხე თვეა ვცდილობ ვისწავლო სამყაროს აღქმა მის გარეშე… დედასთან მეგობრობა, ძალიან პატარებმა დავიწყეთ მე და ჩემმა დამ, ალბათ, ამიტომაც მას დედას დიდი ხანია აღარ ვეძახდით. ის იყო ჩვენი მზიო, საოცარი ბუნების ადამიანი, ქალი, რომელსაც ყველაში და ყველაფერში სილამაზის დანახვა შეეძლო. შეეძლო გამხმარი ხის ტოტიდან, ხის სოკოსგან, სიმინდის ნაჭამი ჩენჩოსაგან საოცარი კომპოზიციები გაეკეთებინა. აღარაფერს ვამბობ მისი ბოლო ათი წლის გატაცებაზე – ის ხატავდა ნიჟარებით. მან თავისი სიცოცხლით მასწავლა სამყაროს მშვენიერების დანახვა და თავისი სიკვდილით ღმერთისადმი მადლიერება“.
ქალები საქართველოდან 