სამი წელია რაც საქართველოში ცხოვრობს. ბაქოდან თბილისის დასათვალიერებლად გადმოსული, ჩვენი ქვეყნის სილამაზემ ისე მოხიბლა, რომ სამუდამოდ აქ დარჩენა გადაწყვიტა. ამბობს, რომ მეტი სიმწვანეა და აზიური არქიტექტურაც საინტერესოდ ერწყმის ევროპულს. ლონდონის ნაცრისფერ ამინდს გამოქცეულმა კი თავი, ძველ თბილისს შეაფარა. თუმცა, ქვეყნის შეცვლა მხოლოდ ამინდით არ იყო განპირობებული.
ჯოზეფ სმიტი
ბრიტანელი ჟურნალისტი
„სიმართლე გითხრათ, ლონდონის მიტოვება ყოველთვის მინდოდა, რადგან, ახალგაზრდებისთვის ძალიან დამღლელი ქალაქია. თან, პროფესიით ბიბლიოთეკარი ვარ და ლონდონის ეროვნულ ბიბლიოთეკაში ვმუშაობდი, მაგრამ პროფესიის შეცვლის შემთხვევაში სამსახურის მოძებნა და თავის დამკვიდრება ძალიან გამიჭირდებოდა, არადა მინდოდა ძალები სხვა მიმართულებითაც მომესინჯა. მაინტერესე
ბდა ჟურნალისტიკა, თუმცა ვხვდებოდი, რომ ამის განხორციელება არარეალური იყო, რადგან ჩემი მეგობრები, რომელიც ამ სფეროში მოღვაწეობდნენ, იქ ლამის ბავშვობიდან იყნენ და მე, პროფესიის გამოცვლის არანაირი შანსი არ მქონდა. საქართველოში, ამ მხრივ საქმე სულ სხვაგვარადაა, თან აქ უცხოელებს პატივისცემით ეპყრობიან. მოკლედ, აქ მეტი თავისუფლებაა და ეს ძალიან სასიამოვნოა“.
სამი წელი, მხოლოდ ახალ ქალაქში ცხოვრებას არ სწავლობდა, ამ ხნის განმავლობაში, ის ქართულში ისე მეცადინეობდა, რომ ახლა თავისუფლად, თითქმის უშეცდომოთ საუბრობს, იმ ,როგორც თავად ამბობს, ურთულეს ენაზე, რომლის გრამატიკასაც ჯერ ვერაფერი გაუგო. ქვეყნის სიყვარულმა კი, მის მეგობართან ერთად დოკუმენტური ფილმის გადაღებაც გადააწყვეტინა, რომელიც თუშეთზე იქნება და ძველ მითებსა და ლეგენდებს გააცოცხლებს. მისტიურმა ინსპირაციამ და მთის გასაო
ცარმა ველურმა ბუნებამ ნაყოფი უკვე გამოიღო – გადაღებები დაწყებულია, თუმცა, ვიდრე ფილმის პრეზენტაცია შედგება, მისი ყოვედღიურობა მაინც პროფესიული ცხოვრებით შემოიფარგლება.
„ადრე ინგლისურს ვასწავლიდი, შემდეგ ჟურნალისტიკის სწავლით დავინტერესდი და როგორც იტყვიან, თავიდან დავიწყე. თავდაპირველად, რადგან ინგლისურენოვანი ვიყავი, „GEORGIA TODAY“ – ში ვწერდი სტატიებს, მაგრამ იმდენად არასერიოზული და ძალიან დაბალი ანაზღაურება იყო, თავის რჩენას კი არა, მგზავრობის ხარჯებსაც ვერ ვფარავდი. ახლა ერთ-ერთ არასამთავრობო ორგანიზაციაში ვმუშაობ, რომელის ფოკუსიც გარემოსდაცვით საკითხებზეა გამახვილებული“.
საქართველოს მოქალაქეობა ძალიან უნდა. 2 წლის წინ კი მოითხოვა, მაგრამ უარი მიიღო. გული წყდება, მართალია, არავინ ავალდებულებს, თუმცა, გადასახადებს მაინც იხდის და როგორც თავად ამბობს, უნდა საზოგადოებრივი მაუწყებელი და ქვეყნის მთავრობა მასაც ემსახუროს. რაც შეეხება ოჯახს…
„დამოუკიდებლად გავიზარდე, მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი ოჯახი მენატრება, არ ვთვლი საჭიროდ მათთან ერთად ყოველდღიურ ცხოვრებას, წელიწადში 2 ჯერ მაინც ჩავდივარ, მომავალ წელს კი, ისინი ჩამოდიან. არც კი იციან სად არის საქართველო და მინდა ამ ქვეყნის შესახებ მეტი ვანახო და ველაპარაკო. პირველი რასაც გავასინჯებ ხინკალი იქნება და რაც შეეხება ექსკურსიას, პირველ რიგში, იმ სიმწვანეს ვანახებ, რომლითაც ეს ქვეყანა ასე მდიდარია, სიმართლე გითხრათ ამან გადამაწყვეტინა აქ დარჩენა, იმიტომ რომ ბაქოსთან შედარებით, სადაც ვმუშაობდი, აქ ნამდვილი ბედნიერებაა, მახსოვს, ლესელიძის ქუჩით, პირველად, რომ ვნახე, როგორ მოვიხიბლე, მასში ნამდვილად იკითხება სული და ძალ
იან ცოცხალი ორგანიზმის შთაბეჭდილებას ტოვებდა“.
ისევ ამინდზე და ცოტა სამზარეულოზეც…
„ლონდონში სულ წვიმს, შეიძლება ისე გავიდეს 3 თვე მზე ვერც დაინახო, აქ კი სრულიად განსხვავებული კლიმატია. რაც ძალიან მომწონს. ამინდზე არანაკლებ მნიშვნელოვანია სამზარეულო. ძალიან მომწონს ქართული კერძები, განსაკუთრებით „შქმერული“, თუმცა, რესტორნებში ნაკლებად დავდივარ, რადგან კერძებს შინ ვაკეთებ, სულ ახლახანს უგემრიელესი მწნილიც კი გავაკეთე“.
მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ კიდევ ლონდონშიც, რუსულ ეკლესიაში ხშირად დადიოდა, აქ მისი ცხოვრება ამ მხრივაც შეიცვალა. ტაძარში მას უკვე თავისი სტატუსი აქვს და ეს საქმეც ძალიან ხიბლავს.
„სტიქაროსანი ვარ. ვერაზე, ლურჯ მონასტერში იმართება ინგლისურენოვანი წირვები. შარშან, ამერიკიდან ჩამოვიდა ერთი მართმადიდებელი მღვდელი და შაბათობით წირავს. მან შემომთავაზა მეკეთებინა ეს საქმე და მეც სიამოვნებით დავთანხმდი“.
წესრიგი, რომელსაც თავი დააღწია და ხედი, რომელზეც გიჟდება
„ვორონცოვის მაღლა ვცხოვრობ, იმდენად ლამაზი ხედი მაქვს ფანჯრიდან – მთაწმინდას, ნარიყალას, ქართლის დედას უყურებს ჩემი სახლი, რომ სიმართლე გითხრათ, ამის შემდეგ არაფერი ბრიტანული არ მენატრება, მათ შორის არც ის განთქმული წესრიგი, რომელიც ასე მოსწონთ ლონდონში, პირიქით, მისი ნაკლებობა, ხანდახან მეხმარება კიდეც (იცინის)“.
მართალია მეზობლები ყოველდღე ეკითხებიან – ცოლი როდის მოგყავსო, მაგრამ ოჯახის შექმნას ჯერ არ აპირებს. მეტიც, ვერ ხვდება რატომ ინტერესდებიან მისი პირადი ცხოვრებით ასე და ფიქრობს, ნეტავ, ხომ არ ვეცოდები სახლში მარტო, რომ ვარ და იმიტომ ნერვიულობენო. არადა, როგორც თავად ამბობს, ყველა საოჯახო საქმეს თავს წარმატებით ართმევს, 30 წლის არის და დაოჯახებას არ ჩქარობს, თუმცა, თუ გამოჩნდება გოგო, რომელიც მას, პირველ რიგში, ლონდონში დაბრუნებას არ მოსთხოვს, შეიძლება დაფიქდრეს კიდეც, მანამდე კი ტკბება თავისუფლებით და ცდილობს იმ ტრადიციებსაც ჩასწვდეს, რომელიც ყველგან თვალში ხვდება.
„სუფრის ტრადიციები მომწონს, ქართული სადღეგრძელოებიც ძალიან საინტერესოა. თუმცა, ხანდახან, რომ არ სრულდება ნერვებიც მეშლება. ძალიან კარგია ის, რომ ქართველი ფიქრობს ენაზე, მამულზე და სარწმუნოებაზე, ბრიტანელები კი უფრო გლობალური საკითხებზე. მხიბლავს ისიც, რომ ეს ქვეყანა ასეთი მრავალფეროვანია ეთნიკურად და ამას თავისი ასახვა აქვს კულტურაზე“.
საქართველოზე შეყვარებული 30 წლის ჯოზეფ სმიდტი, როგორც თავად ამბობს საქართველოში მთელი ცხოვრება დარჩებოდა, საინტერესო და მაღალანაზღაურებადი სამსახური თუ გამოუჩნდება. მართალია, ბევრი რამ უკვე ნახა და გაიმშობლიურა, მაგრამ დასათვალიერებელი ჯერ კიდევ ბევრი აქვს. მოსწონს ქართველების სტუმართმოყვარე და თბილი ბუნება, იუმორიც კი, რომელიც ბრიტანულისგან ძალიან განსხვავდება და მზე, რომელსაც აქედან სულ შეგიძლია ხედავდე…
ბევრი გინახავთ ლონდონიდან თბილისში გადმოსახლებული? ჯოზეფმა ეს არჩევანი უკვე გააკეთა და თან, ბედნიერია!
დავით მაღლაფერიძე
ქალები საქართველოდან 